سلام . ببينيد يه عالم بزرگواري در اين مورد يه جمله اي دارن كه خيلي قشنگه .ميگن : وقتي جامعه اسلامي در اون عصر به مرحله اي ميرسه كه نه حاكمي كه اسم خودشو گذاشته جانشين پيامبر به دين و اخلاق اعتقادي داره و نه مردمي كه اسم خودشون گذاشتن مسلمون ، اهل پايبندي به دين و اخلاق نيستند ، اينجا ديگه جاي نصيحت و عزيزم و قبر و قيامت نست !! بايد يك فريادي به بلندي فرياد امام حسين و از حنجره پاكي مثل حنجره امام حسين كشيده بشه تا همه به خودشون بيان كه وااااااااااااااي ! ما كجا داشتيم ميرفتيم ؟ وقتي همه حرف دين رو ميزدند ولي باهاش ميجنگيدند ، وقتي عين آب شراب مي خوردند و مثل شراب خون مردم بيگناه رو مي نوشيدند ، وقتي ... خب چند نسل بعدش اصلا چيزي به اسم اسلام و پيامبر وجود خارجي نميداشت . كاري كه امام كرد مثل اون شوكي بود كه به كسي كه تموم كرده ميدن ! اما اينكه امام با اينكه نهايت كار رو ميدونستند چرا بازهم جنگيدند ، خب امام مي دونستند كه بالاخره بايد از اين دنيا برن . همه بايد بميرن ! خب امام مرگ خوشون رو جوري ترتيب ميدن كه مرگشون يه مرگ عادي و بي اثر نباشه و خوني كه به زمين ريخته ميشه مثل يه فرياد بلند و شوك محكم به جامعه اسلامي باشه ! ضمن اينكه امام اول به قصد جنگ نيومده بودند ، به قصد امر به معروف اومده بودند . براي همين وقتي امام اومدن توي كربلا و ديدند كه نميذارن وارد كوفه بشن ، تصميم گرفتند كه برگردند ولي خب نگذاشتند و هم راه برگشت امام و خانوادشون رو بستند و هم راه رفتن رو و تصميم به خاموش كردن نور امام گرفتند كه در نهايت هم امام اون تصميم رو گرفتند .... نميدونم