سلام . نه اصطلاح من نيست ! بزرگان ، « غم » رو دو نوع مي دونند : « غم سبز » و « غم سياه » ! غم سبز همان غمي است كه زاييده و محفوف به « عشق » است كه حافظ فرمود : « زير شمشير غمش رقص كنان بايد رفت / زانكه شد كشته او ، نيك سرانجام افتاد » و اين همانست كه حضرت امير در وصف پارسايان فرمود : « يحزنون به انفسهم » يعني پارسايان جانشان را با خواندن و انس با قرآن ، محزون مي كنند ! اين حزن و غم سبز ، همزاد عشق است و محرّك و مولّد بوده و با غم سياه فرق مي كند . غم سياه ، ناشي از بي انگيزگي و ملولي و رهاشدگي است ! غم سياه ، آفت حركت و پويايي و تحول است ! غم سبز ، مولود و مولّد نور و عشق و گرمي و پويايي است اما غم سياه مولود و مولّد افسردگي و خمودي و رميدگي !