و عليکم السلام دوست بزرگوار ... بله ! من هم با ثروت اندوزي و تجمل گرايي مخالفم و اين را هدر دادن سرمايه مي دانم و از جهت علم اقتصاد صددرصد اشتباه . اما بحث ما اصلا اين نيست . بحث روي بهرمندي از ثروت است ، بحث روي داشتن رفاه اقتصادي است . اگر سوار ماشين خوب شدن اسمش تجمل گرايي است خب حق با شماست ولي من داشتن اتومبيل خوب و راحت و ايمن و خانه خوب و ... را مصداق تجمل گرايي نمي دانم ( با توضيحاتي که در متن دادم ) ... به گمانم سوءتفاهمي پيش آمده ! ببينيد دوست فرهيخته من ! ذيل کامنت يکي از دوستان هم عرض کردم که تلازمي بين معنويت داشتن و به آخرت انديشيدن با کنار گذاشتن دنيا وجود ندارد . يعني در عين معنوي بودن و به روحانيت انديشيدن ، مي توانبرخوردار از ثروت هم بود . اساساً ثروت نعمت خداست و چرا بايد از اين نعمت خداوند که اتفاقا مي تواند با استفاده درست باعث تامين يک آخرت خوب هم باشد استفاده نکرد ؟؟ ... بله ، ائمه اطهار دست از جاه دنيا کشيدند اما مال دنيا ، نه ! صفحات تاريخ پر است از اينگونه شواهد که مثلا امام باقر و امام صادق براي تامين مسائل مادي خانواده شان فعاليت مي کردند . حتي شخصاً بيل به دست مي گرفتند و باغباني مي کردند ! شما ببينيد که تاريخ مي گويد بارها و بارها پيش مي آمده که فقرا و نيازمندان بر درگاه امامان معصوم نياز مي آوردند و عرض حاجت مي کردند و آن امام هم مبالغ کلاني به آنها کمک مي کردند . خب اين پولهايي که در اختيار اهل بيت بود از عرش که نيامده بود ، محصول فعاليت اقتصادي خود اين بزرگواران بود . اين نگاه که اهل بيت انسانهاي بريده از دنيا بودند و در خرابه اي زندگي مي کردند و هيچ فعاليت اقتصادي نداشتند ، از تفکرات منحرفانه صوفيه و دراويش است ... ضمناً فقر عالمان بزرگ و مثلا قضيه حضرت علامه حسن زاده که اشاره کرديد به معناي تحسين و تشويق فقر و گرسنگي نيست ! خود آن بزرگوار هم منظورشان از بيان اين خاطرات ( که ما از نزديک و همين امروز هم شاهد آن بين طلاب هستيم ) اين نيست که بگويند فقر و نداري چيز خوبي است ! هرگز ! آيا اگر عالمان بزرگ و طلاب دغدغه معيشت داشته باشند و هشتشان در گرو نه شان باشد بيشتر مي توانند به رسالتشان برسند و وظائف شان به درستي انجام دهند يا زماني که از دغدغه هاي اقتصادي فارغ باشند ؟ اين کاملا روشن است .