اساسا تمدن ايراني يک تمدن ادبي است ،ايرانيان در خانه هايي به شکل شعر و درودخانه هايي به نام آواز زندگي ميکردند . ايرانيان در گردنه هاي تاريخ در مقايسه با اعراب ،با ادب تر و هنر دوست تر بوده اند ، يادمان نرود که سرداران ايراني با شمشير سخن بغداد را به تصرف خود در آوردند ،و باز امروزه روز اين شاعران ايراني هستند که علي رغم گذشت قرن ها همچنان سمرقند و بخارا را در چنگ زبان خود دارند !اينست که هنوز هم دل ناوگانهاي خارجي از دهانه خيليج هميشه فارس ميلرزد و رفت و آمد نفت کش هاي آمريکايي از خوف خون شهيدان ماست که در مه صورت ميگيرد ...اين است که هنوز هم هم اعراب از پخش مراسم رژه لشگرهاي ايراني در کانال سوئز خود وحشت دارند چرا که هنوز هم صداي انفجار قلب سربازان ايران زمين ، دل منافع آنان را به لرزه در مي آورد !درست مثل آن لحظه اي که مغول هابه محاصره فارس آمده بودندو آنطرف تر اين اشعار سعدي بود که دل پادشان چيني را تسخير ميکرد!
زنده باد زبان پارسي ، زبان انديشه ، هنر و گفتگو
