سلام؛
يه چيزي مي گم و مي خوام باور کنيد. چند روزه عجيب فکر اينم که بيام به وبلاگتون، اما تا ميام نت فراموش مي کنم. نمي دونم چرا؟!!!
حالا اين که شما اومدين رو بذارم به حساب دل هاي به هم راه دار يا يه اتفاق يا همان قانون جذب و ... .
به هر حال، خوشحالم که وقتي اومدم فقط پست اول صفحه(يعني همين) بود که نخوانده بودمش!
تمام عاطفه ي محبوس بين واژه هاي اين نوشته را با همه ي وجود احساس کردم. تمام دررردي که فرياد مي شد و من فرزاد را تمجيد مي کردم بين اين کلمات!

راستي ... نظرتون به نوشته م توي وبلاگ تأثير عميقي روم گذاشت. بيچاره خاتون ... بيچاره افرا!
اگه ميشه لينک مطلبم توي پارسي نامه رو برام کامنت کنيد. ممنون