سلام؛ سوالتون از اون سوالايي بود که من دوست دارم... اسم وبلاگ از اين بيت جناب حافظ وام گرفته شده: از هر طرف که رفتم جز وحشتم نيفزود / زنهار ازين بيابيان، وين راه بي نهايت... ”اين راه بي نهايت” استعاره ايست از جاده اي که ما آدمها بايد طي کنيم. جاده اي به سمت ابديت و جاودانگي. و گريزي هم از رفتن اين مسير نداريم. اين مسير از دنياي کوچيک و محدود مون آغاز ميشه و به دنياي اسرارآميز و ابدي بعد از مرگ ميرسه ولي بهش ختم نميشه... سفر ما هرگز پاياني نداره! ما مسافران ابديت هستيم... اين راه بي نهايت، استعاره از راه پر گردنه و پر خوف و خطريه که بايد براي ساختن يه دنياي خوب و بعدش بدست آوردن يه آخرت خوب، ازش عبور کنيم. اين راه بي نهايت، مسيريه که بايد براي انسان بودن طي کنيم... يه راه طولاني و پر رمز و راز و هيجان انگيز؛ شرط اين رهروي هم اينه که اهل سفر و پويش باشيم نه اهل ماندن و سکون!