نع! مديريت و سرکوب فرق دارن باهم... ببينيد پشت سر هر پروژه اي يه اتاق فکر و يه راهبرد مشخص وجود داره که رويکردهاي پروژه رو تعريف ميکنه و بهش يه رنگ و روح خاص ميده. وقتي ميگيم ما ميخوايم غريزه جنسي رو سرکوب کنيم، معناش اينه که اين غريزه چيز منفوريه! چيز خطرناکيه که نميشه دوستش داشت! چيز پليد و زشتيه که بايد نابودش کرد... درحاليکه از زاويه نگرش اخلاق و دين، اين نگاه يه نگاه افراطيه و آسيبهاي خودشو هم داره... اما وقتي ميگيم ما ميخوايم غريزه جنسي رو مديريت کنيم، معناش اينه که پس اين غريزه منفور نيست! چيز لازميه و حتي دوست داشتني! پس بايد بشناسيمش و پاشنه هاي آشيلش رو پيدا کنيم و باهاش کنار بيايم. اين يعني همون مديريت غريزه! نميخوام با کلمات بازي کنم و معاني بيربط بهشون تحميل کنم ولي ميخوام بگم نگاه ما به مسائله که سرنوشت پروژه هامونو مشخص ميکنه. هرچي نگاهمون واقع بينانه تر و علمي تر، نتيجه پروژه هم اميدوار کننده تر! به نظرتون نحوه ي مواجهه اين دو تا آدم با غريزه جنسي و نتيجه ي رفتارشون در حوزه ي رفتارهاي جنسي مثل همه؟ : "کسي که غريزه جنسي رو چيز منفور و مزاحمي ميدونه که دم به دقيقه بايد بزنه توي سرش و بکشتش" و "کسي که اين غريزه رو امانت الهي ميدونه که لازم و دوست داشتنيه، فقط بايد خوب بشناستش و مديريتش کنه" ... به نظرتون کدوم يکيشون ميتونن موفق تر باشن؟