در صفحه اول کتب علم فلسفه سیاست می خوانیم که انسان برای اداره امور خود ناگزیر از ایجاد حکومت است و یکی از این امور که باید اداره شود طبیعتا شئون غیر مادی و روحانی زندگی انسان است که از قضای روزگار اصیل ترین و مهم ترین و صد البته مغفول ترین بخش زندگی اوست. اصلا تمام عالم و آدم و غیر آدم مقدمه توجه و پرداختن به این قسمت از زندگی است.

اما پناه بر ذات حضرت حق از کارهای نابکار این آدمی زاد . فصل مقومش غفلت است و تغافل .
قرار نبود اینطور باشد که! قرار این بود که در اتومبیل حکومت و کار و پول و سر و همسر راحت بنشیند و در اتوبان معنویت خودش تخت گاز براند (مثالش همین الان به ذهنم آمد !)
اما این آدمی زاد عجیب و غریب زده بغل جاده و هی ماشینش را عوض می کند و مدام به سر و رویش دست میکشد و دورش می چرخد . جاده به این عظمت را که نمی بیند هیچ ، بالکل سفرش را هم یادش رفته.

البته ما که اسم وبلاگمان را گذاشته ایم «حدیث نفس» نفس خودمان را که یادمان نمی رود .همین حکایت های ماقبل و مابعد و ماخود !! انتخابات چقدر مشغولمان کرد.چقدر بحث ، چقدر حرص . البته که بد نبود و لازم هم بود اما گاهی اوقات گاهی لازم ها یک سری ملزوماتی بدنبال دارند که آن ملزوم ها بد هستند .
مثلا زندگی کردن لازم است اما گاهی زندگی آدم را در خودش غرق می کند و شاید هم بدتر آدم را خودش حل می کند مثل شکر در آب! با این تفاوت که وقتی شکر در آب حل بشود شیرین می شود اما آدم که در
زندگی حل بشود ، می شود زقوم ، می شود زهر حلائل ... اه .
رها کن ؛ قصه پر غصه ایست این . تقریبا همه مان این را از بریم.

اینرا می خواستم بگویم ، بوهای خوبی می آید ، صداهای خوبی .
آسانسور دارد آرام آرام به پنت هاوس می رسد . آن بالا بالاها . آنقدر بالا که تمام عالم و آدم را ریز ببینی . رها کن ... رها کنیم ، دع الدنیا و اهملها .
این روزها هر نسیم و نیم نسیمی هم که بوزد بوی رمضان می آورد . این یعنی یک عالم اتفاقات خوب نزدیک است .
بوی رمضان می آید