همیشه و هر جا در برابر اعتدال ، یا افراط است ، یا تفریط !
مشخصاً در حوزه ممیّزی و نظارت ( و مشخصّاً در حوزه رسانه ) ، آن چیزی که منشأ بروز ناهنجاری هاست ، یا نبود خط قرمز است یا وجود خط قرمزهای غیر منطقی و عبث !
( عدم تعریف درست و کاربردی و واقع بینانه از خطوط قرمز ) ! مسئله اینست !
..........
دارید تلوزیون تماشا می کنید . برنامه ایست ! گروه موسیقی 
سنتی دعوت شده اند و دارند برنامه اجرا می کنند ، زنده !
خواننده خوش صدا دارد می خواند و نوازنده دارد می نوازد ! نی ، تار ، سنتور ... مهم نیست ! مهم اینست که نوازنده دارد می نوازد و شما صدایش را می شنوید ، اما چیزی نمی بینید ! چون تصویر بردار ، نماهای بسته از نوازنده می گیرد و سازش را سانسور ! میکند .
.........
واقعاً شنیدن صدای تار و سنتور و نی ، بیشتر محل تأمل است یا دیدن خود تار و سنتور و نی ؟
اگر قرار است اتفاقی بیفتد ، قطعاً ، این صداست که نقش اساسی دارد نه دیدن خود نی و سنتور و تار !
ببینید در صدا و سیمای ما ، حجم موسیقی هایی که شعر و ملودی سطحی و نازل دارند ، چند برابر موسیقی فاخر است ؟
مشخصاً در برنامه های مناسبتی زنده که بصورت جشن های عمومی برگذار می شود ، بسامد دعوت از خوانندگانی که با شعر و ملودی سطحی ، برنامه اجرا می کنند ، بسیار بالاست . شعر و ملودی هایی که بوی عاشقانه های زمینی کوچه بازاری و خیابانی می دهند !
اما در برابر آن چقدر مجال هست برای خوانندگان زحمت کشیده ای که در این حوزه بصورت علمی و حرفه ای ورود کرده اند ؟ ؛ خوانندگانی که با ملودی درست ایرانی و سنتی و اشعار فاخر شاعران بزرگ این سرزمین ، کار میکنند ؟
نهایتاً آیا تاثیری که موسیقی سطحی و شعر بی مفهوم کوچه بازاری روی مخاطب میگذارد ، منفی تر است یا نشان دادن نی و سنتور و تار ؟
« این » باید به عنوان خط قرمز تلقی شود یا « آن » ؟
پ.ن ) من طرفدار موسیقی نیستم و نمی توانم باشم ! اما طرفدار سالم ماندن ذائقه هنری و فرهنگی مخاطب هستم . طرفدار این که « بد » و « بد تر » یا « خوب » و « خوب تر » رو با هم قاطی نکنیم !
همین مطلب در سایت خبری تحلیلی پارسینه
