اول اينکه قالب بلاگ پروازم داد.
2: اولين باري که با يه آخوند حرف زدم (اون طوري که دلم مي خواست) همين چهار ماه پيش بود! هر چي روي دلم مونده بود رو بهش گفتم (مدير نهاد مقام رهبري در دانشگاهمون) البته اونم هر چي دلش خواست به من گفت. و اصلا از اينجا شروع شد که نصيحتي به من کرد و منم که انگار منتظر اين حرف بودم تا خودمو خالي کنم حرف هاي 24 سالمو بهش زدم که منم نصيحتت مي کنم اينقدر مردمو نصيحت نکني! ولي فکر نمي کردم بعد از نيم ساعت بحث به يه احترام متقابل برسيم. در واقع بازي برد و باخت نداشت. مساوي شد!
مي دوني! به نظر من اگه آخوندها بودن يه آدم بي دين رو کنارشون بپذيرن و به چشم جاني بهش نگاه نکنن، اون آدم بي دين هم مي تونه به يه آخوند احترام بذاره. يه جور همزيستي مسالمت آميز. من ميگم هر کس خودش تصميم گيرنده دين و سلوک و منش و خداي خودشه. خداي درونش. راه هامون فرق داره، ولي مقصد يکيه. ولي نمي دونم چرا همه ش مي خوايم گير بديم به بقيه!
همين!