سلام دوباره! نگران خالي ماندن صفحه نظرات نباشيد! همه مثل من بهانه تراشي نمي‌کنند :دي

اين چند روز اخير، بالاخره فرصت کردم و بعد از 2سال کتاب «دين و روان»، اثر ويليام جيمز رو مطالعه کردم (نکته زيبايي بينانه: شايد اين هم نصيب و بهره‌ي من از اين ماه مبارک بوده است! هرچند مي‌دانم که بيش از اين‌ها بوده و يک از هزار آن را درک نکرده ام...) در قسمتي از کتاب اشاره شده بود به اين موضوع که دين با «سنگيني و وقار» همراه است. يعني نه خوشي‌هايي که در دين و ميان دينداران هست به مسخرگي و بيهوده‌گويي کشيده مي‌شود و نه غم و حزني که در دين هست با ناله و شکايت از سرنوشت و تقدير سازگاري دارد! «هر وضعي و حالتي را که مذهبي بدانيم چيزي از وقار و سنگيني وجد و لطف و محبت و ايثار همراه دارد. اگر خوشي به او روي دهد خنده‌هاي جلف و سبک از او ديده نمي‌شود و اگر غمي به او روي نمايد ناله و ناسزا از آن شنيده نمي‌شود» (صفحه 15)

اگر درک مفاهيم والاي قرآن و کلام بزرگان دين براي ما سخت است، اي کاش لااقل به حرف اين -به زعم بسياري از ما- خدانشناس‌ها اندکي توجه کنيم و به ياد بياوريم که دينداري يعني چه! که به ياد بياوريم عزاداري براي ائمه هم بهتر است با با وقار و سنگيني همراه باشد و پايدار و مؤثر بماند...