امشب برنامه آسمان شب را از شبکه چهار می دیدم. البته من از سال های قبل بخاطر علایق خودم مشتری این برنامه بوده ام.
میهمان این برنامه پروفسور بهرام مبشر بودند. ایشان همان کسی است که چند سال قبل کشفی بسیار مهم در زمینه اختر فیزیک کرده بودند : کهکشانی در فاصله 13 میلیارد سال نوری !!

همینجا اعتقادم را در مورد مجموعه سازندگان این برنامه بگویم که : در این مدت آنان را مومن ، متخلق و دیندار یافتم و اتفاقا تذکری که عرض خواهم کرد دقیقا به دلیل روحیه مومنانه و متخلقانه این عزیزان است ...
پس سوءتفاهم ممنوع !

نکته ای که باید بعنوان مقدمه به آن توجه بدهم ، ظرفیت بسیار بالای این برنامه در معرفت بخشیدن به مخاطبانش است.
منظورم از معرفت ، دقیقا معرفت دینی است نه معرفت علمی محض ! اندیشیدن در عالم هستی و درک زیبایی های آن انسان را به خالق هستی نزدیک تر می کند.

و اما نکته :

من واقعا نمی فهمم که چرا در این برنامه به خداوند و قدرت لایزال او اشارتی نمی رود ؟
بارها و بارها مجری و کارشناسان برنامه از عظمت و شکوه کائنات سخن میگویند و به حق و از روی صداقت اظهار اعجاب و هیجان زدگی میکنند اما هیچ اشاره ای به زیبایی و شکوه خداوند نمی کنند .
سخن از طبیعت است و بس !

در برنامه اخیر هم میهمان گرامی با توجه به اطلاعات فوق العاده گسترده در زمینه اختر فیزیک و نجوم ، همین احساس اعجاب و شگفت زدگی را داشتند اما تنها به بیان این که : ( در مقابل طبیعت سر تعظیم فرود آوریم و متواضع باشیم ) بسنده کردند .در حالیکه نگاه توحیدی باید ما را از نظام مفعولی به نظام فاعلی سوق دهد یعنی از مخلوق به خالق برساند و اتفاقا این نوع نگاه است که انگیزه ، لذت و عطش کشف عالم آفرینش را دو چندان می کند.

باز هم تاکید می کنم ، نگاه من به مجموعه پدیدآورندگان این برنامه کاملا روشن و مثبت است. پروفسور مبشر هم انسانی بسیار متواضع و استادی فرهیخته هستند و اصولا کسی که در زمینه نجوم و اختر فیزیک مطالعه میکند نمی تواند انسان کوچک و محدودی باشد چون با یک دنیا عظمت و زیبایی بی کران سر و کار دارد. بنابرین راضی نیستم اگر برداشت نامناسبی از تذکرم بشود.

سوال اینجاست که چه مشکلی وجود دارد وقتی گفتگوی برنامه در مورد عظمت جهان آفرینش و شکوه کهکشان ها و ... اوج می گیرد ، به قدرت لایزال و شکوه خداوند هم اشارتی کنیم ؟
چه مانعی هست که وقتی گوینده از بی کرانگی و پرشکوهی کائنات ابراز اعجاب و شگفت زدگی می کند ، در مرز طبیعت متوقف می شود و درست آن هنگام که باید به قدرت خداوند اشارتی کند ، خودنگه داری می کند !این محافظه کاری یا خودسانسوری از کجاست ؟

باور کنیم اشاره به این مسئله لطمه ای به فضای حرفه ای برنامه نمی زند. نمی گویم از روی ریاکاری و تصنع سخن بگویند ، هرگز ، هرگز !سخن اینست که احساسات موحدانه درونی شان را صادقانه ، رندانه و با لطافت با بیننده در میان بگذارند و او را هم در این شهود و لذت روحانی همراه کنند و نگران فضای تخصصی برنامه هم نباشند.
امیدوارم این اتفاق بیفتد.